Het is zaterdag, eind van de middag, de eerste echte lentedag. Wij, vriendin M. en ik, doen een rondje Vondelpark. Allebei nog niet zo lang gepensioneerd. M. kan dat vol positieve overtuiging zeggen: ‘Ik ben heerlijk met pensioen’. Ik heb een aarzelender formulering: ‘Ik heb een sabbatical genomen, misschien wel eeuwigdurend’. Mankeert er soms iets aan die nieuwe status?
M., medisch kinderpsycholoog, keek zeer uit naar haar pensioen. Naar tijd voor dingen als Franse les, schilderen, naailes, reizen. Dat heeft ze het afgelopen jaar ook gedaan. Maar wel tegen een andere achtergrond. Want nog voordat het pensioen inging kreeg ze de diagnose borstkanker. 2023 werd ook een jaar van behandelingen en wachten op uitslagen. Zenuw- en lichaam-slopend. Gelukkig uitmondend in het etiket ‘kankervrij’ en een reis naar Mexico. De ziekte verdween daar uit haar hoofd. Terug in Nederland dienen de controles en nabehandelingen zich weer aan. M. zoekt nu opnieuw naar de balans tussen gewoon thuis zijn, leuke activiteiten en nieuwe dingen leren. En het geregeld wegblazen van die angstwolken over haar gezondheid.
Mijn AOW en pensioen ontvang ik al wat langer, maar ik ben parttime blijven werken. Begin 2023 voelde het ineens als klaar. (Even) niets werkachtigs meer. Wel alle tijd voor mijn favoriete bezigheden: lezen, schrijven, sporten, pianoles, handwerken, koken, zee en strand. Achter alles kan een vinkje. Vanwaar dan dat zuinige ‘sabbatical’?
M. en ik hebben inmiddels een plekje veroverd op het terras van het Filmmuseum. En verzuchten hoe heerlijk het toch is om zonder haast op te staan en op je gemak te ontbijten met krant en koffie.
En dan hoor ik mezelf ineens zeggen: ‘Als je werkt heb je collega’s. Mensen van alle leeftijden, soorten en maten. Je werkt samen toe naar hetzelfde doel. Je viert successen en levensmijlpalen met elkaar. Dan stop je met werken. Eindelijk tijd te over. Maar: bij de filmmatinees zit je tussen mede-ouderen. Musea: één grote grijze golf. Tennis overdag: voornamelijk dubbels van dames en heren op leeftijd. Zo ook de vrijwilligers. Je leven zit ineens in een ander segment, namelijk ouderen, al dan niet met ‘rugzakje’. Dàt zit me dus dwars.
M. herkent dit. Maar heeft waarschijnlijk wel iets anders aan haar hoofd. En ik? Ik moet mijn sabbatical-schuilplaats maar eens gaan verlaten. Niet bang zijn om ervoor uit te komen. Ik ben die grijze golf. Ik ben die staaroperatie (sinds een week). Maar ik ben geen zeursnuit. IK BEN HEERLIJK MET PENSIOEN.
