Een kijkdoos in het leven van zomaar een vrouw in haar seventies
Af en toe leer je in je leven iemand kennen, die tot je vreugde als een levensgezel op gezette tijden je pad blijft kruisen. Je hebt ze nooit de hand geschud en toch verrijken ze je leven. Zo iemand is voor mij Fritz Wunderlich.
Rond 2005 ging ik geregeld op werkbezoek bij instellingen voor jeugdzorg. Zo ook die zomerse donderdag in Scheveningen. Daar werd een wolk van vergeten vroege jeugd ontsloten. Ik, gezonde zeventiger, was ooit een Haags bleekneusje.
Nooit in de tropen willen werken. Tot Bonaire, Sint Eustatius en Saba in 2009 onderdeel van Nederland worden. En een kwartiermaker jeugd en gezin nodig is.
Je bent met pensioen. Maar je noemt het ‘sabbatical, misschien wel eeuwigdurend’. Vanwaar die schijnbeweging?
Een schilderij kan mooi zijn, maar echt geraakt word ik vooral door bewegende tableaus uit het dagelijks leven.
