Nooit van mijn leven
Toen ik eind twintig was wist ik het zeker: in de tropen werken was niets voor mij. Ik kon de seizoenen niet missen. En wilde absoluut niet op zo’n compound wonen en je dagen doorbrengen met tennissen en klagen over het personeel. Ik ging dan ook niet mee toen mijn partner (snel daarna mijn ex) werd uitgezonden naar Bangladesh. Maar toen ik twee keer zo oud was kon het toch verkeren.
Het uiteenvallen van de Nederlandse Antillen
Het was begin 2009. De Nederlandse Antillen stonden aan de vooravond van hun opheffing. Drie van de zes Antillen-eilanden, Bonaire, Sint Eustatius en Saba werden onderdeel van Nederland. De eilanden vonden verbetering van de situatie voor de jeugd topprioriteit. In februari ging André Rouvoet, destijds minister voor Jeugd en Gezin, op werkbezoek naar de eilanden. Hij nam zijn afdelingshoofd Jeugd en Gezin mee. Dat was ik. Vooral om alle inzichten te verwerken tot een programma waarmee de jeugd daar er daadwerkelijk op vooruit zou gaan. Daarnaast moesten we op korte termijn een ‘kwartiermaker’ aanstellen. Die moest de eerste jaren zorgen dat de plannen ook uitgevoerd werden. Dit werkbezoek zou ook inzicht geven in wat voor iemand dit zou moeten zijn.
Zien, horen, voelen
De kennismaking met de jeugdorganisaties op Bonaire maakte op mij grote indruk.
Ik zag bij Jong Bonaire enthousiaste middelbare scholieren die na schooltijd dansten in zelfgemaakte kostuums, die voetbalden en op de computer werkten. En ons zo trots chukulati pinda, warme chocolademelk met kaneel en pindakaas, aanboden, dat ik het vel erop vrouwmoedig negeerde.
Ik zag aanstaande moeders, zelf nog kinderen, op zwangerschapscursus.
Ik hoorde van jeugdwerkers dat ze kinderen die honger hadden ‘ongemerkt’ van maaltijden voorzagen om hen zo in hun waarde te laten.
Maar ik hoorde ook van gezinsvoogden voor mishandelde kinderen dat zij geregeld enkele weken de deuren moesten sluiten omdat Curaçao de subsidiegelden niet overmaakte.
En van bevlogen pedagogisch medewerkers hoorde ik hoe ze zelf spelmateriaal ontwikkelden bij gebrek aan financiële middelen. Het bruiste er van de inzet van zeer betrokken mensen. En ik voelde me er meteen thuis.
Henk Kamp wierp de teerling
In mij begon het ook enorm te bruisen. Wat een prachtkans lag hier voor de eilanden om het jeugdwerk praktisch te gaan opbouwen. Maar dan moest je er vooral niet de Nederlandse bureaucratische Wet op de jeugdzorg gaan toepassen. Eerst met de betrokkenen van de eilanden samen ontwikkelen wat daar werkt. En dat later wettelijk regelen. En verder zou je… Ik kon bijna niet stoppen met het uitdenken wat er allemaal moest gebeuren en hoe het aangepakt kon worden.
Henk Kamp was vlak daarvoor aangesteld als ‘commissaris’ voor de drie eilanden. In het kennismakingsgesprek met minister Rouvoet bracht hij duidelijkheid over de kwartiermaker. Het moest iemand zijn met oog voor de praktijk, kennis van zaken en mandaat vanuit het ministerie. Niet een manager van een instelling, zoals wij eigenlijk dachten. Met deze woorden was de teerling geworpen.
Kwartiermaker gevonden
De voorzienigheid had ervoor gezorgd dat alles op dit moment samenviel. Zo voelde dat voor mij. Mijn levenslange passie voor het goed laten opgroeien van kinderen, mijn kennis en ervaring, mijn wens om na al dat beleid en management iets concreets voor de jeugd te doen. En wellicht wat onbescheiden: ik vond oprecht dat er binnen het ministerie geen geschiktere kandidaat te vinden was.
Weg waren mijn bezwaren tegen werken in het buitenland. De eilanden gingen bij Nederland horen, ik voelde me daar op mijn plaats, we spraken elkaars taal, ook qua visie en beleid. Het ging om samenwerking, niet om bevoogding.
Nadat we ook Saba en Sint Eustatius hadden bezocht was mijn gevoel alleen maar versterkt. Dus toen heb ik, blozend van stoutmoedigheid, mijn vinger opgestoken. Gelukkig wilden ze graag mijn hele hand en persoon hebben.
En zo kon het gebeuren, dat mijn (nieuwe) partner en ik op 30 april 2009 landden op Bonaire om daar te beginnen, met hart en ziel, aan wat de kroon op mijn werk zou worden.
